Παρουσία ασυνήθιστα μεγάλου αριθμού πιστών, τελέσθηκε προχθές το βράδυ, Τετάρτη 30/9/2020 στον Ναό της Παναγίας μας η ετήσια αγρυπνία προς τιμήν της Παναγίας Γοργοϋπηκόου.
Η φετινή προσέλευση των πιστών ξεπέρασε κάθε προσδοκία και αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη εν μέσω έξαρσης του δεύτερου κύματος του covid19.
Γράφει ο Πατήρ Γεράσιμος
Οι πιστοί κατάφεραν να ξεπεράσουν τις όποιες φοβίες τους, αντλώντας θάρρος και δύναμη από την πίστη τους στην Παναγία μας και την ελπίδα ότι με την Χάρη της όλες οι δοκιμασίες μας θα ξεπεραστούν εύκολα ή δύσκολα.
Εδώ θα ευχαριστήσω τους αδελφούς Ιερείς που με βοήθησαν με την παρουσία τους. Στον Εσπερινό λοιπόν παραβρέθηκαν ο ιεροκήρυκας της περιοχής μας ο π. Αθανάσιος Παραβάτζος, ο οποίος και κήρυξε τον θείο λόγο, αναλύοντας την ανάγκη και την απόλυτη εξάρτηση της σωτηρία μας από την εξομολόγηση. Μας ανακοίνωσε δε και το ευχάριστο νέο της αναστήλωσης του παλιού μοναστηριού στο Μεγαλόβρυσο, όπου σε δύο σχεδόν μήνες θα είναι πάλι λειτουργικό και μας κάλεσε να το επισκεφθούμε και να το λειτουργήσουμε.
Επίσης παραβρέθηκε στον Εσπερινό και ο π. Νικόλαος Κιούσης, εφημέριος της Ανάβρας που για ακόμη μια φορά κατέθεσε με την παρουσία του τα διαπιστευτήρια της αγάπης του τόσο προς την Παναγία μας όσο και προς όλο το χωριό μας.
Ευχαριστώ και τους ψάλτες μας που ανταποκρίθηκαν σε αυτό το κουραστικό για αυτούς έργο.
Φυσικά, θα ήταν άτοπο και άσκοπο να γράψω όλα τα παραπάνω, και μάλιστα σε ένα κείμενο που μοιάζει ως δημοσιογραφική ανταπόκριση της αγρυπνίας από κάποιο δημοσιογράφο.
Και είναι φυσικό, αφού οι περισσότεροι από τους πιστούς που βρέθηκαν στην αγρυπνία ήταν από άλλα μέρη εκτός του χωριού, (Λάρισα, διπλανά χωριά κλπ.).
Και επειδή πολύ λίγοι ήταν από το χωριό, νομίζω ότι έστω και με δημοσιογραφικό στυλ, οφείλω να σας ενημερώσω για τα τεκτενόμενα, υπενθυμίζοντάς σας ότι για ακόμη μία φορά ο π. Γεράσιμος έψαχνε αλλά δεν έβρισκε τους ενορίτες του στην Εκκλησία και όπως έγινε για ακόμη μία φορά η απογοήτευση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.
Όμως να θυμάστε, οι καιροί είναι ύπουλοι και πονηροί και δεν θα έχουμε πάντα δεδομένο την ύπαρξη παππά στο χωριό. Και δεν θα χτυπάει η καμπάνα κάθε Κυριακή. και τότε θα αναρωτιόμαστε γιατί άραγε αυτό? Και η απάντηση θα είναι, όταν τα είχατε δεν τα εκτιμούσατε, τώρα χάστε τα να τα εκτιμήσετε. Βλέπετε ο covid19 και το κλείσιμο των εκκλησιών ήταν μια ευκαιρία που μας δόθηκε για να αλλάξουμε την ζωή μας και την στάση μας απέναντι στην Εκκλησία. Δυστυχώς δεν το καταλάβαμε και τώρα έρχεται η ώρα να γευτούμε τα αποτελέσματα της ξεροκεφαλιάς μας και της αδιαφορίας μας.
Συγνώμη αν σας ζάλισα και σας στενοχώρησα.
Δημοσιογραφικά σκεπτόμενος λοιπόν σας παραθέτω κάποιες φωτογραφίες από την αγρυπνία μας.